Over SilentOutcast


 

Welkom in mijn wereld — een plek waar woorden, emoties en melodieën samenvloeien tot één uniek verhaal. Ik ben Sylvie, de stem en het hart achter SilentOutcast. Muziek is voor mij geen hobby of bijzaak; het is mijn levenslijn, mijn ademhaling, mijn manier van bestaan. Alles wat ik heb meegemaakt — vaak te zwaar of te pijnlijk om hardop te zeggen — vind je terug in mijn liedjes. Elk woord, elke toon is een stukje van mij.

Mijn verleden was allesbehalve rechtlijnig. Het zat vol onverwachte bochten, scherpe randen en momenten waarop ik dacht dat ik niet verder kon. Ik leef met borderline en een hechtingsstoornis — termen die op papier misschien klinisch klinken, maar in werkelijkheid voelen als een constante, allesomvattende storm. In mijn muziek verstop ik die storm niet, maar geef ik haar juist een stem. Soms rauw, soms breekbaar, soms stil, maar altijd oprecht.

Qua stijl beweeg ik me tussen donkere, emotionele ballads en krachtige, intense tracks met een alternatieve, persoonlijke inslag. Engels is voor mij de natuurlijke taal om in te schrijven: het geeft me de vrijheid om emoties in lagen te vangen en ze op een manier over te brengen die rechtstreeks binnenkomt. De thema’s die ik aansnijd variëren van rouw, het gevecht met jezelf en loslaten, tot het koesteren van kleine momenten van hoop die ons op de been houden.

SilentOutcast is voor mij niet alleen een manier om te overleven, maar ook een brug naar anderen. Een uitnodiging om te luisteren, te voelen en te verbinden. Als mijn muziek jou raakt, laat het dan niet in stilte verdwijnen, maar deel het — want echte verhalen horen gedeeld te worden.

En naast muziek zoek ik mijn rust in creatieve projecten van allerlei soorten. Tekenen, schilderen, schrijven of het maken van iets tastbaars — het zijn momenten waarop ik even kan ademhalen, mijn hoofd kan leegmaken en nieuwe inspiratie kan vinden. Deze creatieve uitlaatkleppen zijn, net als mijn muziek, onmisbare delen van wie ik ben.

 




Deze website is mijn open boek. Niet om medelijden te vragen, maar om te laten zien dat zelfs uit pijn, hoe groot of diep die ook mag zijn, iets moois kan groeien en bloeien.
Als jij iets soortgelijks hebt meegemaakt — verlies, trauma of een leven waarin je misschien vaak verkeerd begrepen bent — hoop ik van harte dat mijn liedjes je een stukje herkenning, troost en misschien zelfs een beetje hoop kunnen geven.
Zodat je weet, en nooit vergeet: je bent niet alleen.